North Island NZ and back in Sydney !

Kia Ora iedereen!


Wow, ik heb al veel te lang geen blog meer geschreven. 'Ja doe ik dan wel' 'Morgen ga ik m'n blog schrijven' en elke keer uitstellen en uitstellen maakt het alleen nog maar moeilijker om eraan te beginnen. Gelukkig heb ik m'n geweldige vriendin Rebecca die altijd uptodate blijft. Ik heb haar blog gelezen en mn geheugen is weer opgefrist.

Momenteel zit ik alweer 2 maanden in Sydney. Hier vertel ik later over aan het eind van m'n blog. Eerst nog m'n laatste weekjes in Nieuw-Zeeland.


Ik was geëindigd dat Rebec en ik twee nachtjes in Wellington bleven. Na Wellington gingen we door naar het Tongariro National Park.
Op 21 februari gingen we de horrorhike doen. The Tongariro Crossing, 19,4 km. Start hoogte ongeveer 1200m, halverwege geklommen tot een hoogte van 1400m en op het einde ben je afgedaald tot maar 700m boven de zeespiegel. Een flinke 700m daling dus dat gingen we zeker voelen.

Om kwart voor 8 gingen we weg vanaf het hostel. We moesten naar een cafe verderop want daar zouden we opgehaald worden door een busje. Na betalen en inchecken en een vinkje voor dat we de juiste kleding, schoenen, eten en watervoorraad hadden moesten we nog een half uurtje wachten. In de bus kregen we wat informatie over de crossing. Omdat het een vulkanisch gebied is met nog levende vulkanen is er altijd een kans dat ie uit gaat komen dus als er veel rook en as uit komt: TURN AROUND AND WALK AS QUICK AS POSSIBLE. O. Oke dat gaan we zeker doen dan. Ook zouden er overal op de crossing stoplichten zijn. Als er niets aan de hand zou zijn dan zoudie groen zijn, natuurlijk. Oranje hadden ze kleine dingen gemeten en mocht je zelf weten of je doorging met de hike of terugging. Als het rood zou zijn moesten we maar weer as quick as possible terug gaan hobbelen. Obvious, maar je hebt altijd van die mafkezen. De eerste was groen, jeeej!! We begonnen met lopen en we waren als eerste van de groep op weg. Nog even een fotootje geschoten van ons samen nu we nog blij waren.
(Je moet even bedenken dat we vanaf het moment dat we nieuwzeeland inkwamen we al worden gewaarschuwd voor deze hike. De woorden walgelijk, verschrikkelijk, worst day ever zijn voorbij gekomen dus we waren lichtelijk zenuwachtig. Het zou SOWIESO zwaar gaan worden.)
Met volle moed begonnen we. Een soort moeras achtig gebied met een smal houten pad. Maar al gauw begon het al een beetje klimmen te worden en na een half uur hadden we alle jassen en vesten uitgetrokken en waren we aan het zweten wauw. Nog 6,5 uur te gaan!! Elke keer na een klim had je weer een tijdje rechtdoor dus dan kon je weer een beetje bijkomen. Na ruim een uur kwamen we bij soda springs een waterval geloof ik, want we zijn niet gaan kijken haha. Daar stond een bord, niet te missen, met daarop STOP! ARE YOU SURE YOU WANT TO CONTINUE THIS HIKE? Allemaal plaatjes met hoe heftig het is en de hoogtes e.d. Maar hey, wij gaan gewoon door hoor!

Het volgende punt zouden de Devils Stairs zijn. Klinkt angstaanjagend he. Nou na 100m na het bord zag ik een trap, wel hoog en hobbelig maar niet heeel erg. Dus becl en ik waren positief. We wilden nog een boterham eten ervoor voor de energie, maar dat hoefde eigenlijk niet zo. Wij onszelf de trap opgesleept en best wel buiten. We vroegen ons steeds af van waren dit de Devil Stairs, dan valt het nog wel mee. Opeens zegt Bec tegen mij val kijk eens omhoog ze was helemaal in shock dus ik kijk... Dit waren de Devils Stairs niet, DAT zijn de Devils Stairs. Voor me neus een enorme berg met allemaal mensjes erop. Het leken wel mieren. Je moest je echt heel goed kijken om te zien dat het mensen waren. We dachten echt OH SHIT.
We gingen toch maar wel een boterham eten nu. 2 boterhammen met salami en een banaan verder voelde ik me weer vol energie en bec en ik gaven elkaar nog een high five and lets go!! Dit kunnen wij!
10 hele zielige seconden later waren we al helemaal gesloopt en waren we alweer aan het klagen. Waaaar zijn we aan begonnen??
De trappen bestonden steeds uit een paar treden en dan een heel steil stuk lopen. We waren het er over eens dat die 'takke tering trappen nog beter zijn als de hele tijd zo'n k*t steil stuk lopen' Sorry voor het taalbebruik, maar we waren het erg zat haha. Toen we bijna boven waren hadden we even pauze, alweer, en toen kwam er een jongen voorbij gerend!! Respect voor deze man. Na applaus van iedereen gingen we even verderop zitten bij een hoop andere mensen om even bij te tanken. Daarna weer verder naar de top. Daar hadden we goed zicht op de grootste vulkaan van alles. Er stond een bord met hoeveel km we nog moesten. Nog 13km!? Dat stond onderaan de Devils Stairs ook al neee!!
Toch nog lachend een foto gemaakt bij het bord wat aangaf hoelang deze hell nog ging duren. Nog met een nederlands meisje gesproken die net van de vulkaan af kwam. Een extra 3 uur. Heel zwaar omhoog klimmen, bijna helemaal recht omhoog op sommige stukken zei ze. Terug ging wat sneller: glijdend. Het was zo steil je kon het niet eens lopen dus je moest gewoon naar beneden glijden.
Daarna gingen we richting the South Crater. Een beetje maanlandschap was het. Heel platte weg met allemaal kraters enzo om ons heen. Er was een splitsing naar die south crater, maar het was gewoon een grote ronde lege oppervlakte. Toen moesten we op weg naar de Red Crater. Weer een berg op bluhhh Maar dit kunnen we! Een hele klus weer. Dit was namelijk niet meer een pad, je moest erg naar de grond kijken om alle stenen te ontwijken en niet te vallen. Na een tijdje was er een grote groep aan het wachten. Op werkers bleek dus, wat ze aan het doen waren weet ik ook niet maar ze waren in ieder geval aan het boren in de berg. We mochten doorlopen na een paar minuutjes en ik vroeg aan die man of hij helemaal hier heen was gelopen. Not today, but sometimes we do. Wauw, zware baan! Respect hoor.
Na dat stukje werd het klimmen op handen en voeten. Soms dan wilde je even rechtop staan omdat je last van je rug kreeg maar het was zo steil dat je dan bijna weer van die berg afviel. Dus dat was niet echt een optie haha. Eenmaal boven keken we uit over een enorme vallei echt super mooi! Allemaal bergen, vulkanen, kraters en andere vulkanische dingen. Heeel bijzonder en ook heel fijn om te bedenken dat je nu toch echt het hoogste punt hebt bereikt. We liepen weer verder en we dachten waar gaan we nu naartoe, het is zo druk? Dus we liepen erheen, en jaaahooor daar was het uitzicht waar we al de hele tijd op hadden gewacht. Het uitzicht over de Blue Lakes. Op de voorgrond waren 3 kleine meertjes in de kleur groen/blauw/turquoize en in de verte een heel groot, bijna perfect rond blauw meer. Echt wauw wauw! Foto's, foto's!! Toen we klaar waren keken we naar de weg die we moesten volgen. Weg? Dit kon je geen weg meer noemen hoor. Je zag een hele lange, slingerende baan van zand, gruis en stenen met daarop allemaal mensjes die continu onderuit gingen. Oeps, best wel een beetje spannend. Het eerste stuk moest je zelfs een beetje op je kont zittend doen, gevolg kont vies. Oke naja als dat het is. Uitglijdend over stenen en gruis en geen grip kunnen hebben op alles onder je voeten zakten we steeds wat meters naar beneden. Je voeten verdwenen tot ergens halverwege je scheenbeen in de stof weg, dus ook dat was vies. We liepen echt als een stelletje pasgeboren giraffes naar beneden, het zag er echt niet uit! Maar na een paar keer vallen en onze hele broek ondertussen onder de stof hadden we het door. Diep je hielen in de gruis zetten en je gewoon naar beneden mee laten glijden met alle gruis en stenen. Ik ging voorop, het ging best lekker eigenlijk, hop hop hakken in het zand stampen. Ik keek achterom en riep naar Rebec, HÉ REBE, APPELTJE EITJE DIT. Dit had ik beter niet zo hard geroepen, geen seconde later ging ik keihard onderuit. Rebecca kwam natuurlijk niet meer bij, en ik vond het zelf ook wel grappig eigenlijk haha!Die hele weg ging na dat niet meer goed, ik ging de hele tijd onderuit. M'n zwarte broek zat onder het stof! Maar we hebben we echt gelachen met elkaar! Na een hoop struggles waren we toch echt op het perfecte fotopunt aangekomen. We liepen achter elkaar van het gruis de rotsen af en ondanks dat het een platte weg was, zonder ook maar een enkele hobbel of steen in de weg gingen we echt op de milliseconde allebei tegelijkertijd weer onderuit. We liepen door een groepje mensen heen en die begonnen ook allemaal te lachen, het zag er zo grappig uit dat wij met 3m afstand ertussen tegelijkertijd vielen hahaha. Oke schoenen legen, steentjes uit je voeten halen en je schoenen afkloppen, of in ieder geval een poging tot je schoenen afkloppen.

Daarna moesten we nog heel ver tot het volgende meer, was heel mooi ook, maar we zagen opeens weeer een berg waar we op moesten klimmen. We waren toch klaar met klimmen nu? Nou niet dus, het was het laatste stukje klimmen, maar echt klimmen. Sommige stukken waren best gevaarlijk dan kon je echt maar 1 voet kwijt en als je misstapte dan donderde je dus mooi helemaal weer naar beneden. Er liepen ook kinderen die crossing dus ik vond t een beetje eng haha. Bovenaan de berg nog even pauze gehouden en gekletst met een nederlands stel, wensten elkaar succes en daar gingen we! 10Km naar bergafwaards. Op dat punt voelden we ons best wel goed, en het stukje was ook best te doen. We waren zelfs het liedje aan het zingen 'Vandaag ben ik zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk'. Eline had verteld aan ons dat je in de verte een bos ziet en dat je denkt MOETEN WE DAAR NOG HEEN! En het was wel ver, maar we vonden het niet ZO ver. Nadat we denk toch al 20 minuten aan het lopen waren kwamen we aan de andere kant van de berg. En daar zagen we het.. Het Bos. HEEL ERG VER WEG. Neeeee, dit bedoelde ze dus! 'Dat kan toch niet het bos zijn' 'Neee, nee dat denk ik niet hoor dat is echt heel ver..' 'Hm, ja misschien is dat toch het bos he?' 'Meneer, is dat het bos waar we doorheen moeten?' 'Yes, it is' NOOOO. Oke vanaf toen waren we er wel een beetje klaar mee. Gewoon 3 uur lang naar beneden lopen en best steil ook, me heupen, knieen en enkels hielden me niet meer joh. Toen waren we het beu, toen zong ik 'Vandaag ben ik niet meer zo vrolijk' ik werd bijna chagrijnig. We hadden wat muziek hardop aangedaan om wat af te leiden van de pijn, maar het werd steiler en steiler en die tenen van me werden maar meer geplet en geplet in me schoenen. Na heeeeel lang kwamen we bij een bordje waar op stond: 3,1 km to Car Park, 45 minutes. Hoelaat is het? 03.05pm. RENNEN!! We wilden zo graag de bus halen van half 4, anders moesten we namelijk 1,5 uur wachten en we hadden geen water meer en we wilden gewoon op bed liggen en niet bewegen. Toen zijn we met al onze laatste energie gaan rennen. Alle trappen en weggetjes in het regenwoud doorgerend, echt een stuk of 20 man ingehaald. Om 5 voor half 4 konden we niet meer, er kwam geen einde aan en we liepen ondertussen als een stel mislukkelingen van de pijn. We kwamen ook steeds weer stukken tegen dat we echt op rotsen moesten klimmen dus we waren ook weer helemaal buiten adem. Maar we moeten door, dus we gingen weer rennen, stoppen en elkaar oppeppen en weer doorrennen. 03.30pm, shit. Laatste sprint en nee helaas, na de volgende bocht ook nog geen car park te zien. Ik liep voorop en ik zag in de verte 3 van die palen alsof het het einde van het pad was, dus ik ging lopen en rennen. Rebec liep voorop en opeens riep ze 'Val, val volgens mij zijn we er, ik denk dat we er zijn, JAAAAA WE ZIJN ER AAAAHHH' Toen ze dat zei kon m'n dag niet meer stuk! Met al m'n laatste energie rende ik naar Rebecca toe die aan het gillen en juichen was haha. Ze rende de hoek om en daar stond echt 40 man ons heel raar aan te kijken hihi. Zullen vast wel denken stelletje idioten. Maar het was zo'n ontlading men!. Dus wij doorlopen alsof we het het makkelijkste vonden wat we ooit hadden gedaan haha. Snel de stopwatch uitzetten. 6 uur en 18 minuten, BAMM! Snel vragen naar de bus, het was namelijk pas 03.31. Maar hij was echt net weggereden. We keken zo zielig dat er een man naar ons toekwam en zei: fifty push ups and i'll bring you to your hostel' Waarop mijn antwoord was: 'After this??' Nou we hadden toch met onze benen gelopen niet met onze armen, was het antwoord haha. Wel een punt, maar goed we mochten dus mee. Hij heeft ons bij het hostel gedropt en we zijn naar binnen gelopen en zijn op bed gaan liggen en hebben niks meer gedaan. We wilden take away halen bij het restaurant maar dat mocht niet, dus we hebben in het restaurant van het hostel besteld en toen de borden meegenomen naar de kamer haha.


De volgende dag konden we allebei ons bed bijna niet uit. SPIERPIJN dat we hadden oh jezus. M'n benen en billen deden zoveeeel zeer haha. Echt bizar hoeveel pijn het deed, maar ik ben uber trots op mezelf en op Rebec. We hebben het toch maar gedaan en in een super tijd! BAMM. haha

Die dag gingen we weer met de bus naar Auckland. Ik had eigenlijk heel veel verwachtingen van Auckland maar het viel wel wat tegen.. Wellington is een leukere stad. Auckland is de grootste stad van NZ maar hallo, er is niks. Die avond gingen we uiteten met Arno, Sharona, Roel en Nico. Ook mensen van de Stray bus.

De volgende dag gingen Rebecca en ik 'lekker shoppen' not. spierpijn tot en met en er waren zo weinig winkels niet zo leuk maarja.

De dag erna begonnen we aan onze laatste week in NZ. Het hele noorder eiland moesten we nog doen. We gingen er met 1 ruk doorheen. We ontmoeten onze nieuwe buschauffeur Panda. In het begin dacht ik oh dit is een leuke buschauffeur. Nou nee hij kwam echt ALTIJD te laat, altijd. Zo irritant. gewoon 45 min tot een uur te laat. Kan echt niet. Maar goed de eerste dag gingen we naar Hahei. Hier was het Hot Water Beach. We hadden weer een nieuwe bus met nieuwe mensen. Zij waren allemaal nog maar net aangekomen in NZ. voor hen was het echt nog nieuw. Veel vragen aan ons natuurlijk. We hadden echt een hele leuke groep. Meteen een klik met een paar mensen. Er zaten ook veel dutchies op de bus.

In Hahei ging iedereen een activiteit doen maar voor mij en bec was het was dag en zon dag! Heerlijk relax dagje!

's avonds gingen we naar the Hot Water Beach. Hier moet je je eigen gat graven en dan komt er echt heet water naar boven. Zoals een jacuzzi. Sommige stukken waren ook echt kokend heet. Hm dat was genieten. Helaas lag je niet helemaal in het water. Als je op je buik lag was heel je rug bloot dus kreeg je het weer koud en de hele tijd was je maar aan het draaien. We hadden meteen een klik met twee Nederlandse meisjes Daphne en Denise. Was heel gezellig!


Na Hahei gingen we naar Raglan. Dit was het surfers dorpje van Nieuw Zeeland. Helaas zaten wij ver ver van het dorpje af. Echt weer in the middle of nowhere. Samen met Sophie, Denise, Daphne en rebec, hebben we een leuk plekje opgezocht om te zonnen en te kletsen. hier hebben we ook nog wat spelletjes gespeeld. Hele leuke klik met die meiden. 's avonds hebben we met z'n 4'tjes gekookt. Rebecca en ik sliepen samen met Sophie en Catheleyne op een kamer. Er was een stapelbed en een mega groot tweepersoonsbed in de kamer. Die twee meiden hadden het stapelbed genomen dus Rebec en ik konden lekker in het luxe tweepersoonsbed. Dit was wel luxe hoor haha. Daphne en Denise kwamen ook nog naar onze kamer en toen hebben we met z'n allen een film gekeken. Heerlijk meidenavondje!


De dag erna gingen we weer Waitomo. Hier gingen Rebec en ik de Waitomo Caves in. Staat bekend om de glowwormen. Het was echt een hele leuke trip. We werden allemaal in een uber sexy pak gehesen en rubberen laarsjes aan en we gingen. Het was echt bijzonder om in zo'n grot te zijn. Het water was wel IJSKOUD, ik denk zo'n 3 graden. Met zo'n pak gaat het nog maar als het dan via je nek naar binnen komt. brrrr.

We stonden half in het water met z'n allen en toen moesten we onze lichtjes uit doen. Het was echt zo gaaf! We stonden in een soort van tunnel met allemaal lichtgevende glowworms. Alle dutchies meteen! HÉ DIT LIJKT DE DROOMVLUCHT IN DE EFETLING WEL! haha daar ga je oook door zo'n donker stuk met lichtjes heen.

Na de Waitomo Caves gingen we weer door naar de Maori. Hier bleven we een nachtje slapen bij een echte Maori familie. Dit was wel bijzonder. De gastheer verwelkomde ons en legde uit hoe we elkaar gingen begroeten, dit was typisch Maorisch. Iedereen moest in een lange slinger langs zijn familie en dan gaf je een hand, zei je Kia Ora en tikte je twee keer met de neuzen tegen elkaar. Soort van neusie neusie. Echt Awkward. Eerst heel fijn familie maar daarna ook heel de groep. Pff op den duur had je wel bijna 35 man gehad, waarmee je neusie neusie deed.

Na dat gingen we allemaal naar de grote zaal waar ze een show voor ons hadden. Was heel erg leuk! Ze deden de Haka de bekende Maori dans. Later gingen de jongens en meisjes apart en leerde de meisjes een dans van de vrouwen met een soort slinger en de jongens gingen de Haka leren. Dit was heel grappig!

's Avonds na het douchen en eten gingen we naar de slaapzaal. Hier hadden ze allemaal matrassen neergelegd waar we op zouden slapen. De hele groep sliep op 1 zaal. Ik dacht echt NOOO snurkers! Gelukkig nog redelijk kunnen slapen.

Het waren zulke lieve open mensen, en zo gastvrij. Echt mooi om te zien.


Daarna gingen we door naar Lake Aniwhenua. Nog steeds moeite met het uitspreken ervan. Dit was ook een Maori familie maar dan wel anders. Wij waren hun fano, familie dus. Die dag hebben rebec en ik lekker op de steiger een cider gedronken en gekletst over de toekomst. Daphne en Denise kwamen er later ook nog bij zitten. Was echt gezellig. 's avonds weer heerlijk gegeten, typisch Maori's eten. Heel lekker!


De volgende dag gingen we door naar Whakahoro. Dit was de laatste stop van het Noorder eiland. Whakahoro was nog best een eindje rijden. Hele lange dag in de bus. Onderweg stopte we nog bij een paar mooie plekjes. We gingen ook nog naar een waterval. Let op, dit was zooo grappig.

Ik stond al beneden bij het hek om de waterval te bekijken opeens komt Rebecca van de trap aflopen en gaat naast me staan en zegt echt met veel overtuiging. 'KIJK VAL, als je heeel goed kijkt zie je een waterval!!' hahahahah en ze had het echt niet door he. Ik kwam niet meer bij. Tuurlijk ik zie die waterval ook wel, ze bedoelde eigenlijk een regenboog! maar het was zo grappig! Ik kan echt lachen met dat kind.

Eindelijk aangekomen in Whakahoro, niks te beleven! Middle of nowhere. We hebben een beetje gechillt zoals gewoonlijk en toen 's avonds met Daphne en Denise pasta gemaakt.

De volgende dag ging de groep de tongariro crossing doen. Wij hadden die al gedaan en die gaan we echt niet nog eens doen. Wij pakte om half 12 weer een andere bus die naar Auckland ging. Afscheid genomen van de groep. We hadden echt een klik met een paar!

In Auckland zagen we Eline weer! we zijn 's avonds met z'n drietjes uiteten geweest om onze laatste avond samen te vieren om het zomaar te zeggen. Eline had 3 leuke Haagse jongens ontmoet tijdens haar trip en daar hebben we nog een drankje mee gedaan en een stapje gewaagd in Auckland. Bec en ik gingen eerder naar huis omdat we onze tassen nog moesten inpakken.

De volgende dag was het dan zo ver. Laatste dag in Nieuw Zeeland maar ook de laatste dag met Rebecca en Eline. Op het vliegveld haalde ik m'n hele backpack weer leeg omdat ik veel spullen mee wilde geven aan Eline en Rebecca. Je had het moeten zien, heel die vloer bezaaid met zooi van ons haha. Er is een foto van trouwens!

In het vliegtuig zat ik niet naast Eline of Rebecca, die zaten met z'n tweetjes achter me. Ik was de hele reis sip en kon alleen maar huilen.

Toen we weer landde in Sydney was het dan zover... ik moest afscheid nemen van Eline en Rebecca. We liepen met z'n drietjes het vliegtuig en ik moest naar de bagage claim en elien en rebec die moesten verder. We dachten dat we nog wel heel even samen konden zijn maar opeens hoor ik zo'n vrouw roepen 'Tranfers Taipei, Tranfers Taipei' hier moest ik al afscheid nemen. Het was echt super moeilijk. De tranen rolder over onze wangen.

Toen begon het grote avontuur alleen in Australië.


Ik had een hostel geboekt in Balmain, 5 min van de stad af, dit is ook nog gewoon Sydney. In Balmain zit ook mn werk en Juliette woont in Rozelle 5/10 min lopen van het hostel. Nou ik kwam daar aan ik wist niet wat ik meemaakte. SMERIGSTE hostel evaaah. deze staat ook weer in m'n top 3 van horror hostel. Kon het nog erger!

De volgende ben ik meteen naar Tony gegaan, dat is m'n baas in de salon. Donderdag 6 maart was mn eerste werkdag. Daarna ben ik Sydney in gegaan en heb wifi gezocht en heb de hele tijd gezocht naar een Share House of een Share Room waar ik tijdelijk kon blijven. Nou de eerste dag had ik meteen een huis bezoek maar het trok met totaal niet. Het leek net een hostel. Met heel veel tegenzin ging ik weer naar m'n hostel. Dag 2 had ik weer twee huisbezoeken. De eerste was vlakbij het centraal station, ik dacht ideaal. Kwam ik in eens huis met allemaal Aziaten. NO WAY!

Tweede huisbezoek was precies hetzelfde. Achteraf heb ik toch maar gekozen voor het goedkoopste, dus ik zit in een appartement met allemaal Aziaten. Niet echt een pretje. Ze zeggen gewoon geen woord tegen me. Stom volk. Ik slaap met een Vietnamees meisje op de kamer, die alleen maar It's ok kan zeggen en een Japans meisje die wel gedag zegt tegen me en nog een Taiwanees meisje, dat is een aparte. Ze snurkt en slaapt overdag en leeft 's nachts. De eigenaren zijn wel lief. Het is een Thais stel.


Nou goed, ik ben dus gesetteld in Sydney. Het is wel echt heel fijn om je eigen plekje te hebben, je kleren weer in een kast en een deel van de koelkast voor jezelf haha. Ik kan het ontzettend goed met Juliette en Kees vinden. Ik kan er vaak blijven eten en ik vind dat ook super gezellig. Soms ga ik ook samen met Juliette wat leuks doen. Ik heb er een nieuwe tante bij. Dat is ze nu wel voor mij geworden. Ik ga ze missen wanneer ik weer terug ga naar Nederland. Ik pas af en toe eens op Lilly, dat is hun dochtertje van 3. Zo'n schatje. M'n grote vriendin hihi.

Ook ben ik nog naar the Lion King musical geweest. Dit was zo mooi. hmm eindelijk heb ik hem gezien hihi.

Voor de rest ben ik lekker aan het werk. Het gaat super goed, het is echt een hele ervaring. Andere taal andere manier van werken, maar ik red me echt goed. Met m'n Engels gaat het ook allemaal goed. de zinnen rollen eruit haha. Super leuk! Met Tony m'n baas kan ik het ook goed vinden. Hij wilt niet dat ik weg ga haha.


Soms voel ik me toch wel een beetje eenzaam en mis ik m'n maatje Rebec wel maar goed nu is het nog een klein weekje tot Coen EINDELIJK naar Australië komt! Een heeel erg leuk vooruitzicht. nog twee daagjes werken en m'n verjaardag vieren en dat is het zover! Bizar hoe snel deze 2 maanden voorbij zijn gevlogen.

Maandag pik ik hem op van Sydney Airport. Ik heb er heel veel zin in.


Lieve allemaal.

Een hele dikke kus en tot snel!

xoxo